Het leven met een baby is niet altijd leuk en makkelijk. Begrijp mij niet verkeerd. Ik ben verliefd op alles van onze zoon. Zijn kleine vingertjes en teentjes, de manier waarop zijn mond in een glimlach krult als hij net zijn voeding heeft gehad, de schattige geluidjes…en ik kan nog een tijdje doorgaan.
Maar…de nachten zijn ook korter. Een pasgeboren baby heeft ook ‘snachts honger en kan zich ineens melden. Niet op een subtiele manier maar door heel hard te schreeuwen. Als je in diepe slaap bent, schiet je dan in een soort stressmodus. Hup, binnen 2 seconden je bed uit, hem oppakken en voeden. Baby tevreden, maar zelf moet je er nog even van bijkomen.
En dan heb je nog de zogenaamde regeldagen en de krampjes. Met alle liefde hou ik hem de hele dag tegen mij aan. Maar helaas moeten er ook nog dingen gebeuren. De was stapelt zich op, er moet nodig een stofzuiger door het huis en je wilt zelf ook nog douchen. Gelukkig kan ik dit goed afstemmen met mijn partner. Maar soms is hulp van buitenaf ook prettig.
Natuurlijk wist ik dat ik altijd op mijn moeder kan rekenen. Zo ook nu, met onze zoon, en haar eerste kleinkind.
Dat mijn moeder zich zou ontpoppen tot ware babyfluisteraar wist ik niet. Ze offert gerust haar hele dag op om met onze zoon te knuffelen. Het maakt haar niet uit dat haar arm bijna afsterft en ze vindt het niet erg om dan maar een tijdje niet naar de wc te gaan. Nee, mijn moeder is gewoon blij dat hij lekker slaapt. Hoe ontzettend waardevol is dat, vooral op momenten dat je het zelf wat moeilijker vindt.
Pasgeboren baby’s gedijen het beste op een gevoel van geborgenheid en als je dan merkt dat iemand die geborgenheid even van je wilt overnemen zonder te klagen en precies zoals jij het ook zou doen, dan is dat enorm waardevol.
